Ein Zweig auf Willems Grab

De Duitse dichteres Luise Von Ploennies en haar dochter Maria reisden in 1844 door België en kwamen er te Gent in contact met de voorvechters van de Vlaamse Beweging, waaronder Prudens van Duyse en Jan Frans Willems. Von Ploennies waardeerde het talent van Willems zo sterk dat ze bij diens overlijden vanuit Brussel een lofrede stuurde, vergezeld van een eikenkroon, met het verzoek dat iemand onder de Vlamingen bij diens graf het gedicht zou voorlezen en de kroon neerleggen. [Wat ook gebeurde, door de atheneumleraar Heremans.]
De Duitse tekst wordt gevolgd door een Nederlandse vertaling, door Willems Brusselse tijdgenoot Brouwenaar, opgenomen in dezelfde bron.

Ein Ruf der Trauer ist zu uns gedrungen
Der tief in unsern Herzen Anklang fand,
Er, dessen Stimme einst so stark erklungen
Als Auferstehungsruf im Vaterland
Auf dessen Wort die Sprache sich entrungen
Der fremden Macht, die sie in Fesseln band,
Ist todt - und trauernd schlingt die Lorbeerkrone,
Die Muttersprache ihrem treuen Sohne.
Nun schaaren sich zu seiner Todtenfeier
Die auf die Bahn der Ehre er gelenkt,
Von allen Bannern wallen Trauerschleier
Und alle Waffen sind herab gesenkt,

Die Muse Flanderns neigt auf ihn die Leier,
Durch ihn mit alten Liedern neu beschenkt,
Chronik und Sage lang verrauschter Jahre,
Die er bewahrt, legt sie auf seine Bahre.
Ihr, die da steht bei ihm der treu gefallen,
An seinem Grab schwört den heil'gen Schwur,
Senkt ihn hinab! dann lasst den Ruf erschallen:
‘Zu neuem Kampf, auf unsers Führers Spur!’ -
Kein Mausoleum wölbt in stolzen Hallen,
Pflanzt frische Zweige in der Heimath Flur,
Und schlingt daraus bei jedem neuen Lenze
Für's Grab des Heimathbarden grüne Kränze.

Nederlandse vertaling:

Een treurgeroep is tot ons doorgedrongen,
En diepgeroerd herhaelden wy de klagt,
Hy stierf, wiens stem, zoo luid en onbedwongen,
Door 't dierste pand de stryders zamenbragt.
Hy stierf, wiens wenk de tael aen 't juk ontwrongen,
Ontscheurd heeft aen den boei der vreemde magt.
Hy stierf.... en voor den trouwsten harer zonen
Vlecht ze op het graf, in rouw, de zegekroonen.
Nu scharen zich om zyne doodsbaer, hier,
Zy, welker moed zyn voorbeeld mogt ontvonken;
Het rouwfloers hult, omslingert elks banier,
Elk wapentuig is aen de hand ontzonken.

De vlaemsche Muze kroont haer elpen lier,
Door hem op nieuw met 't oude lied beschonken.
Kronyk en Sage van den ouden tyd,
Hecht ze aen de baer, als aen zyn' roem gewyd.
Gy, die hier staet.... een stryder is gevallen,
Maer by zyn graf bezweert ge op nieuw 't verbond.
Laet neêr dit stof! Maer doet den eed weêrschatten:
Hem waerd' te zyn, die aen uw spitse eens stond!
Geen trotsch gesteent, zal op zyn rustplaets brallen,
Maer frissche twygen plant ge in heil'gen grond,
Om, op dit graf, by ieder lent' herleven,
's Lands eedlen Bard er kransen van te weven.