11 September [1914]. Op straat durf ik het [dagblad] niet te ontplooien (…) Dat ik het op zak heb, is voor mij het bewijs dat Gent niet is ingenomen.
Linda Vermaercke en Lies Bate: An American Dream (2017), p. 270-271 en 275
Ontheemd in Ledeberg
Twee generaties vrouwen jagen hun Amerikaanse droom na: Myriam emigreert kort na de Tweede Wereldoorlog, Elise volgt haar geliefde, Eric, zoon van Myriam, tegen de laatste eeuwwisseling naar de Verenigde Staten en Mexico. Allebei worstelen ze met moeilijke familierelaties en gevoelens van ontheemding, schuld en heimwee naar Gent.
Op 18 januari vertrok Eric naar California, Elise zou pas volgen in maart, ze had wat tijd voor zichzelf nodig. Ze bracht hem naar de luchthaven, zwaaide hem uit. Terug thuis vond ze geen rust, het afscheid deed pijn. Emotioneel was ze een wrak, één brok verdriet, twijfel en angst. Ze verweet zichzelf nog steeds dat ze bij Eric was gaan wonen in Amerika, in plaats van thuis bij haar dochters te blijven.
'Je hebt toch recht op een eigen leven,’ zei Eric dikwijls. ‘Je dochters waren altijd op zwier toen je nog thuis was.’
Ja, maar toch, ze hadden een thuis. Voor hem was het eenvoudig. Zelf had hij nooit kinderen gehad.
(…)
Op een dag kwan Katrien thuis: ze had werk gevonden.
‘Filip en ik gaan vanaf april samenwonen, we hebben al een huisje op het oog!’
Het was een logisch gevolg van hun gesprekken, maar toch trof het Elise als een mokerslag. Hun gezinnetje van drie, ze hadden nauwelijks iets anders gekend, viel nu voorgoed uiteen. Jij bent de eerste die is weggegaan, zei een vilein stemmetje in haar. Jij hebt het gezinnetje kapot gemaakt.